İstanbul’da 19. yüzyıla ait tarihi bir binada yer alan mağazanın tasarım dilinin içinde bulunduğu binayla bir ilişki kurması gerektiği, bunun neoklasik mimariyi tekrarlayan değil, mekanla günümüz çağdaş estetik duyarlılığıyla dialog kuran yenilikçi bir tasarım anlayışı olması gerektiği düşünülmüştür. Tasarım dükkanın kendisine müdahaleyi en azda tutarak, mekanla ilişkiyi mobilyalar üzerinden kurmayı hedeflemiştir. Kesonların aynı zamanda hem yeni ve farklı hem de çok tanıdık gelen tasarım dili klasik mimarinin bezeme profillerinin çağdaş tasarım teknikleriyle yeniden yorumlanmasının sonucudur. Tarihsel sürekliliği barındıran bu çağdaş dil, tekniği itibariyle bir bloğun yontulmasını andırdığından pırlanta kesim tekniklerine de gönderme yaparak sergilenen ürünlerle de bir bağ kurmaktadır. Bu yönleriyle kesonlar aynı zamanda hem mücevherlerin sergilendiği mobilyalar, hem de kendileri sergilenen objeler olmaktadırlar.